THE HOUSE OF SLEEP
Στο πλαίσιο του Προγράμματος Πολιτιστικών Θεμάτων: «Προώθηση της Ποιότητας και της Ισότητας στην Εκπαίδευση» οι μαθητές και οι μαθήτριες του ΣΤ2 και Ε1 με τη συνοδεία των Εκπαιδευτικών τους, κ. Γαβριήλ Ευαγγελίας, κ. Ντούσκου Ελένης καθώς επίσης της Υποδ/ντριας του Σχολείου, κ. Μπρακούλια Μαρίας, και του Δ/ντή του Σχολείου, κ. Ιακωβίδη Δημητρίου, επισκέφτηκαν στις 07 Μαρτίου 2016 τη Δημοτική Πινακοθήκη ΛΕΦΑ – Ψυχικού, όπου και παρακολούθησαν Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα από τη Δ/ντρια της Δημοτικής Πινακοθήκης, κ. Ελίζα Γερολυμάτου, καλύπτοντας τα εξής θέματα:
- Ξενάγηση στην Έκθεση – Εισαγωγή στο θέμα της Έκθεσης. Η Katayoun Karami και η Neda Razavipour εργάζονται πάνω στην επίκαιρη έννοια του «προσφυγικού» και του «ΠΡΟΣΦΥΓΑ». Το σπίτι και η γη είναι το κύριο θέμα. Για τους περισσότερους το να έχουν μαζί τους ένα κομμάτι της γης τους, τους κάνει να αισθάνονται ότι κουβαλάνε ένα πολύτιμο κομμάτι από το σπίτι τους. Εργάζονται ακόμη πάνω στην ιδέα του νερού και του εδάφους δεδομένου ότι είναι οι δυο κύριες προκλήσεις για τους πρόσφυγες. Το σημείο εκκίνησης του εκπαιδευτικής παρουσίασης από την κ. Ελίζα Γερολυμάτου, είναι η ιδέα και η απώλεια του σπιτιού σε συνδυασμό με τις ειδήσεις και τις πληροφορίες από όλον τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, για τη μετανάστευση και τους πρόσφυγες, παράλληλα με τα οικονομικά προβλήματα και την ανασφάλεια. Η ιδέα του σπιτιού συνδέεται με το αίσθημα της ανασφάλειας: το «σπίτι», έννοια συνυφασμένη με την ασφάλεια και την προστασία που μας παρέχει από τα προβλήματα που προέρχονται από έξω, θα εμφανίζεται εξίσου επικίνδυνο και ανασφαλές. Ο διαχωρισμός του μέσα από το έξω δεν προστατεύει, ο μόνος τρόπος είναι να αποδεχτούμε αυτή την ομοιότητα. Φοβόμαστε τους άλλους, επειδή είμαστε τόσο όμοιοι και μας διακατέχει η ίδια ανασφάλεια.
- Εννοιολογική Τέχνη (conceptual art). Οι δύο εικαστικοί, που ζουν και εργάζονται στην Τεχεράνη, θίγοντας εμπειρικά τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά θέματα, τους προβληματισμούς και τα γεγονότα από το σημερινό κόσμο, με τη χρήση απλής συνηθισμένης γλώσσας και συμβόλων, προσπαθούν να δείξουν στους μαθητές και τις μαθήτριες, πετυχαίνοντας το απόλυτα στην περίπτωση των δικών μας, πώς η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολύ έξυπνο όχημα, που μας κάνει να καταλάβουμε, να αισθανθούμε και να εξηγήσουμε, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και τη θέση μας μέσα σε αυτά (διαδραστικά).
- Επεξήγηση του τρόπου που δημιουργούν: πηγές έμπνευσης, υλικά, τεχνικές. Έτσι, κομμάτια τοίχου που αφαιρέθηκαν από σπίτια ερειπωμένα και κατεστραμμένα από τον πόλεμο, από την Katayoun Karami, γίνονται για τους μαθητές και τις μαθήτριες, μια ψηλάφηση του αψηλάφητου ή μια κατοχή του έχειν της αν-έχειας, μιας συν-κίνησης τυχαίας και πάντοτε εν κενώ, ανοίγοντας το δρόμο σε μια απεδαφικοποιημένη ζωή, στο μοτίβο του 21ου αιώνα: του ξεριζώματος, της αποξένωσης και του εκ-τοπισμού ή και ο τόπος των πιο ισχυρών μας ονειροπολήσεων.
- Καλλιτεχνική Παράσταση (performance) – Εγκατάσταση (Installation). Σε ένα τόσο απαιτητικό πλαίσιο, απεικονίζοντας και αναγνωρίζοντας την κατάσταση που βιώνουμε τόσο στην Ελλάδα όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, με ένα δημιουργικό τρόπο, η Neda Razavipour, θρυμματίζει την υπο-κειμενοποίηση του κόσμου της και εγείρεται στην πιο βαθιά ανάμνηση της, στο πεπρωμένο εντέλει της ίδιας της ουτοπίας της, αίροντας τα σινιάλα μιας αδύνατης επιστροφής, δραπετεύει από τα εκκοσμικευμένα «γυναικεία» πρότυπα του Ιράν για να σκιαμαχήσει με τη σκοτεινότητα της ανθρώπινης καταγωγής της, γεμάτη δομικές ρηγματώσεις και πόνο. Έναν πόνο που ανάλογα με το βαθμό της οικειοποίησής του εσωτερικεύει τις εμπειρίες του, καθορίζει τις αποστάσεις του, βιώνει ή και ανακτά την ταυτότητά του, μέσα στον κόσμο, πέραν της ατομικής του θέλησης.
- Οι μαθητές και οι μαθήτριες αναφέρθηκαν στην ιδέα του «αφήνω κάτι που αγαπώ πίσω», του αποχωρισμού, της απώλειας, μιας απώλειας ενός αντικειμένου που γίνεται πηγή της σκέψης, της αναπαράστασης, της φαντασίωσης, μορφές παράγωγα του ψυχισμού που στη βάση τους έχουν τη μετουσίωση, κρατώντας για τη μνήμη το κλειδί της αποσυμπύκνωσης του χρόνου. Σε ένα επίπεδο, νομίζω πως εγώ έχω χάσει «κάτι» ή «εσένα», μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι και «εγώ» επίσης έχω μετατραπεί σε αγνοούμενο. Σε ένα άλλο επίπεδο, ίσως εκείνο που έχω χάσει «σε» σένα, εκείνο για το οποίο δεν έχω ένα έτοιμο λεξιλόγιο, να είναι μια σχεσιακότητα που δεν συντίθεται ούτε από μένα ούτε από εσένα, αλλά θα πρέπει να νοείται ως ο δεσμός μέσω του οποίου αυτοί οι όροι διαφοροποιούνται και συσχετίζονται.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες, είχαν ακόμη τη χαρά να έχουν σε όλη τη διάρκεια του δίωρου προγράμματος, την εικαστικό που εθελοντικά εργάζεται μαζί τους, την κ. Δέσποινα Μεϊμάρογλου, την οποία ευχαριστούν θερμά για την πολύτιμη βοήθειά της, στη γνωριμία τους με το χώρο της Σύγχρονης Τέχνης.
Τέλος, να ευχαριστήσουμε την κ. Ελίζα Γερολυμάτου, για την τόσο ζωντανή και άμεση παρουσίαση που απόλαυσαν ειλικρινά οι μαθητές και οι μαθήτριες και για την «αποδόμηση» του έργου των δύο καλλιτεχνών που της επεφύλαξαν, πριν αποχωριστούν το φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Πινακοθήκης ΛΕΦΑ – Ψυχικού.
Ο Δ/ντής του 66ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών
Ιακωβίδης Δημήτριος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΛΕΦΑ – ΨΥΧΙΚΟΥ ΣΤΙΣ 07 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
66 Δημοτικό Σχολείο Αθηνών 